Ագրոբիզնեսի եւ շուկայաբանության ֆակուլտետի ուսանող դառնալու հենց առաջին օրերից Լիլիթ Ղազարյանը զանազանվում էր իր աշխուժությամբ, գիտելիքի կայուն պաշարով, անհագորեն կարդալու մղումով, գրագետ ու կուռ գրելու ակնհայտ ձիրքով: Հայրը նույնպես մեր բուհի շրջանավարտ է:
Լիլիթը պատմում է. «Երազում էի լրագրող դառնալ, բայց հորս օրինակն ինձ ուղղորդեց Ագրարային համալսարան: Ես, փաստորեն, ենթագիտակցորեն քայլեցի հորս ճանապարհով: Միշտ լսում էի նրա պատմությունները այս բուհի ու ագրարային ոլորտի կարեւորության մասին: Հիմա էլ ես եմ հաճախ կրկնում, որ շնորհակալ եմ իմ հարազատ կրթօջախին այն բոլոր անգնահատելի հմտությունների, կարողությունների համար, որոնք փոխանցել են սիրելի դասախոսներս»:
Ավարտելուց հետո փայլուն հանձնեց քաղծառայողի քննությունն ու աշխատանքի անցավ քաղաքաշինության նախարարությունում: Այստեղ շատ արագ նկատեցին աղջկա գրագիտությունն ու գրելու կարողությունը եւ պատասխանատու աշխատանք վստահեցին: Աշխատանքի որակը տարբերվող էր, ակնառու, այն աստիճան, որ պարբերաբար բարձր գնահատականի էր արժանանում:
Հետո աշխատեց ԱԻՆ-ում: Այստեղից եռամսյա գործուղումը Հնդկաստան Լիլիթի առջեւ բացեց Արեւելքի ողջ առեղծվածային հմայքը: Եւ երբ հայրենիք վերադառնալուց հետո Չինաստանում անգլերենի դասավանդման հնարավորություն ստեղծվեց, մեկնեց առանց վարանելու: Հեշտ չկարծեք. միանգամայն այլ քաղաքակրթություն, այլ մշակույթ է: Բայց այստեղ էլ, ինչպես ամենուր, հասկանում ու գնահատում են սիրով շաղախված անմնացորդ նվիրումն ու ջանքը: Եւ բնավ պատահական չէր, որ կարճ ժամանակ անց նրան վստահվեց ուսուցիչների 25 հոգանոց խմբի ղեկավարությունը: Ենթակաները աշխարհի տարբեր ծայրերից եկած մասնագետներ էին, այդ թվում մեր հարեւան երկրից: Խեղճ, հավակնոտ հարեւանուհին չդիմացավ ճակատագրի հեգնանքին ու փախավ… ուր աչքը կկտրեր։
Լիլիթը մի անխախտ ավանդույթ ունի, լսարան մտնելիս առաջին հերթին պատմում է Հայաստանի, հայ մշակույթի ու անպատճառ՝ լավաշի մասին: Եւ երբ ուսանողները իրեն Լավաշ մականուն են տալիս՝ չի նեղանում, շոյվում է, չէ որ հայրենիքի հրաշք խորհրդանիշը, իր կարեւոր այցեքարտն է դառնում աշխարհի որեւէ կետում:
Լիլիթ Ղազարյանը հիմա աշխատում է «Հայփոստում», հանրային կապերի մասնագետ է, մեծացնում է խելացի որդուն՝ Միքայելին, որն ընդամենը վեց տարեկան է, բայց արդեն գիտե անգլերեն, չինարեն, սակայն միշտ ընդգծում է. «Ես ամենից շատ հայերեն տառերն եմ սիրում»:
